bundan 4 5 sene önce yani azılı ergenken, hoşlandığım kıza söylemem gereken en etkileyici sözü söyleyemezsem ya da aklıma gelmezse bazen bir saat hayal kurardım. kafamın içinde söylerdim o lafı karşıdaki cevap veremez öyle kalırdı. sonra terk ederdim ortamı gururla. hatta bazen risk alıp çok ağır konuşurdum ne de olsa kaybedecek bir şeyim yok hayal değil mi bedava.
bak yemin ediyorum bazı geceler böyle düşünüp işin içinden çıkamadığım oluyodu mesele dallanıp budaklanıyodu mesela bu konuşmayı teneffüste yaptığımı hayal ediyosam ve konuşmanın süresi 10 dakikayı geçiyosa ders zili çalıyodu kafamın içinde o sesi duyuyodum. hatta bazen kendi hayal dünyamdan çıkamayıp edebiyat dersine falan girdiğimi biliyorum.
işin garibi bir yerden sonra, kurulan hayal mutlaka o noktaya geliyo yani mutlaka amacından sapıtıyo. nasıl olduğunu anlamıyorum ama mesela ben kıza laf sokarken başlayan hayalde bir süre sonra su faturası yatırmaya gidiyodum.
nuri bilge ceylan filmi tadında hayal kurardım ben.
hey gidi günler be. nelerlen mutlu oluyo muşuz lan.
