tesadüfen denk gelip seyrettiğim ve bittiğinde ciddi manada üzüldüğüm güzel film. bu filme bu kadar az yorum... pes doğrusu. keşke daha çok insan seyretse, keşke daha çok ders çıkarılabilse böyle filmlerden. herkes o kadar gerçek ki bir an film seyretmiyormuşum da kendi ailemin ya da çevremin yaşadığı bir şeylere tanık oluyormuşum gibi hissettim. Mazlum'un babasıyla hesaplaşmaya çalıştığı sahne başta olmak üzere birçok sahne insanı derin derin düşünmeye sevk ediyor. ve bir çocuk, Veysel. Avusturya'da Türkçe bir şiiri almanca ezberlemeye çalışan kürt bir çocuk. ne bileyim ya, uzun uzun yazmaya konuşmaya değer; ama uzun uzun yazsam yine de yeterince ifade edemeyeceğim. seyredin görün en iyisi. biterken üzüleceksiniz, canınız sıkılacak demedi demeyin.
