Çoğu zaman çok üzüldüğüm durumlara müdahale edecek kadar yakın ya da güçlü olmadığım için kendimi sorumlu tutmam.
Üzülüp bir ders almaya ve unutmamaya çalışırım...
Etrafımdakiler de öyle düşündüğü için onların iyi ve gururlu insanlar olduğunu düşünürdüm.
Geçen hafta saygınlığını çoktan kaybetmiş bir kurumun içerisinde her şeye rağmen gönül vererek çalışan bir bölümü küçültmeyi ve başka yere taşımayı düşündüklerini söylediler. Bu bölüm geleceği ve geçmişi kullanarak iş yapan bir kurum için olmazsa olmazdır.
Adını vermek istemiyorum...
Bölümün şefi patronla görüşmek isteyince hırpalamışlar, gözümle görmedim ama yanağına koyduğu buzu görünce öfke çok uzun zaman sonra parmak uçlarıma kadar yayıldı. Aslında bu durum ortaya çıksa inanılmaz yankı uyandırabilirdi.
durumu etrafımdakilere anlattım, biri ağladı diğerleri "sen karışma, onunla uğraşmayalım bir de" dedi...
nostalji hakkında kalem oynatmayı hakkın ne olduğunu size okuduğu kitaplardan örnekler vererek anlatan bir abimiz "amma çok taktın anlamsız bir şeye kafanı, vicdan mı yaptın? dünyada neler oluyor" dedi...
o bölümdekilerin kurum ve kurumdaki çalışanlar için yani etrafımdakiler için harcadığı çabayı ne görmüşlerdi ne de düşünmüşlerdi.
ilk kez ağlattılar beni.
akşama kadar bölümde durdum. Oradakilerle vakit geçirdim. bölümdeki insanlar hayatınızda konuşabileceğiniz en akıllı ve harika hafıza yeteneği olan alçak gönüllü kişilerdir. ilk defa herkesin elinden bir şey geliyordu ama hepsi orada öylece durdu. yalnız başıma kaldım.
Olabilirdi ama kandırılmış gibi hissettim. hani ekmek almaya giderken paranızın yetişmediğini tam parayı verirken anlarsın ya öyle yanaklarım kızardı, aptaldım.
Fotoğraf makinemi aldığım gibi bölüme gittim, her şeyi not ettim. Öncesi ve sonrasını...
Kurumdaki büyükler uyardıkça uyarıyor, uyarsınlar. benim vazgeçmemem için hiçbir neden yok, üstelik paranın da canı cehenneme.
"çok bencilsiniz" dediğim de "senin ayakların yere basmıyor, kendini ne sanıyorsun. sanki bütün gün o bölümü kullanıyorsun" dediler.
bölüm küçüldü, her şey dağıldı. bölümdekiler yine gülüyor hem de yanağındaki morluğa rağmen.
çok üzgünüm sözlük....
tanım: farkına vardığı halde susmak, sürekli ben merkezli dünyanın efendisi olmaktır.
