bir cem karaca şarkısının bir bölümünde geçen söz dizisi.
genelde kalkık popolarından mütevellit insanlara tepeden bakmak zorunda kalan insanımsı formların ağzından çıkar.
sen ben o alayımız aşağılarız bizden daha aşağıda gördüğümüz insanları. o insanlarda kendinden daha aşağıdakileri ve onlarda diğerini.
aslında hepimiz aynı bokun içindeki garpuz çekirdekleriyiz ama işte ne bileyim ben. insan en adi mahlukat azizim.
o gözlüklerinin arkasından bakıp niçin ağlıyorsun
nerde o eski istanbul diye hayıflanıyorsun
vallahi zor iş doğup büyüdüğün bu şehirde
dımdızlak bir yabancı gibi kalmak
bir tabureye tüneyip akşamları kadehlerde boğulmak
lakerda kokmuyor artık istanbul şehri
paskalya yumurtası bile yok şart mı ki
o eski bostanlar ağzına kadar blok apartman şimdi
seninse dikili bir ağacın bile yok
kaçırılan bir trenin ardından koşup
yetişmeye takatin yok
bir yeni sahibi var artık bu şehrin anlasana
kimselerden korkusu yok
duvara astığın o çorapların sahibi geldi
altına aldığın o kilimlerin sahibi geldi
kıro keko hırbo zonta maganda
kıro keko hırbo zonta maganda
-ah ah nerede o eski istanbul
-o eski kalamış o boğaz o güzelim sahiller
-vallahi haklısın azizim
halk sahilleri doldurdu vatandaş denize giremiyor
-kültürsüzlük canım nolacak bir sürü köylü işte
-kızım koş sular geldi sular gözünüz aydın ayol
kes lan
sen ülkedeki halkım savaştaki askerim
ekinim ve ekmeğimsin. sen üretenimsin
birisi söylemişti hatta bir zamanlar sen efendimsin
ve bu bizans eskisi şehir
ve bu bizans eskisi utansın kendi kimliksizliklerinden
siz uğruna neler çektiklerimiz
bana göre vallahi hoşgeldiniz.
