anthrax istanbul'dan ısparta'ya gitmektedir.
o tarihlerde askere giden gençler otobüsleri doldurmaktadır.
anthrax'ın yanına genç bir eleman oturmuştur ki askere gittiği her halinden bellidir.
eleman otobüsün hareket etmesiyle ağlamaya başlar ve anthrax söyleyecek tek bir kelime bulamaz, ağlasın rahatlar der.
otobüs izmit otogarına girdiğinde eleman ancak toparlanır ve konuşmaya başlarlar.
eleman ilk kez ailesinden ayrılmaktadır.
yolculuk ilerlediğinde elaman uyumak ister ve anthrax'a sorar:
-abi bu koltuklar yatıyor mu biraz? ben ilk kez otobüse biniyorum da...
-...?*!...
