saatlerdir ağlıyorum, uzun zamandır hiç bu kadar ağlamamıştım. o kadar yorgunum ki şimdi. gözlerimden bir damla daha yaş bile akmıyor yorgunluktan. ne yapacağımı ne edeceğimi bilemiyorum. aklımdaki şeyi yapmaya yeteri kadar da cesaretim yok. aslında var da ah işte geride bırakılacak olanlar. aile. anne-baba, kardeş.
üniversiteyi bırakıp bu şehirden ve senden olabildiğince uzaklaşmak istiyorum, nasıl ki senin için gelmiştim ben buraya. bu sefer de kendim için diyemiyorum yine senin için gidicem. bana dedin ya, bir daha beni görürsen selam bile verme. sen şöylesin, böylesin. senden nefret ediyorum. hayatımdan siktir git. 3 yıl derken ben ağzıma dizildi ya o kelimeler. ama 3 yıl yazık etmeyelim birbirimize dedirtmedin ya bana. boğazıma takıldı girdi parçaladı orada kalan sözcükler. yine ağlamaya başlıyorum. söylediğin her şey deldi geçti beni be kuzu. yarın seni yarın ben yine bekleyeceğim biliyorum benden tiksiniyosun, zerre sevmiyorsun beni. ama ben yine de seni bekleyeceğim. son olacak belki, bilmiyorum. ama bekleyeceğim. ama ama biliyorum ki sen yine gelmeyeceksin. ararsam yine o şeyleri söyleyeceksin bana. hasta, deli, senden nefret ediyorum anlamıyor musun. olsun canın sağolsun. hem zaten bir daha rahatsız etmem ki ben seni. öyle kendi kendime yaparım ne yaparsam, her zaman yaptığım
yarın bu şehirden ve üniversiteden bir daha hiç gelmemek üzere ayrılıyorum. allah yolunu açık etsin.
