şimdi, sonsuz uzay boşluğunda küçücük bir gezegen olan dünyada, ortadoğuda, türkiyede, istanbulda, x semtinin y mahallesinin z apartmanının dördüncü katında yaşayan bir garip ademoğlu olarak, yaratıcının büyüklüğünü biraz daha idrak ediyor ve açıkçası şimdiye kadar yediğim bokları düşündükçe ne kadar hoşgörülü ve anlayışlı olduğunu görüyorum.. zalim olsa iyi ya da kötü yaşama, iyilik yapma /kötülük işleme hakkını tanır mıydı acaba? onlarca peygamber gönderip insanları doğruya çağırır mıydı?
bu bir oyun, yarışma gibi bir şey aslında. hayat yani.
sana şartlar / kurallar açıkça belirtilmiş, adam gibi adam ol, kimsenin hakkına göz dikme, iyi olarak öl, mükafatını alırsın. eh, istemiyorsan da sana kalmış. sonra hiiç zalim malim diye sayıklama. kolay mı lan öyle her haltı yap, cennete yollan. merhamet, merhamet bir yere kadar. ha yine de, allah büyüktür tabii. ümit kesilmez. *
(bkz: yazarın dine imana geldiği an)
