"sokaklar sessiz ve tenhaydı. evlerine doğru yürüyen bir çift, bu sessizliği bozmuyordu. birden çığlık sesi geldi ;
- na . . . namık neydi o ses ??!?!
+ kedi köpek falandır nolcak bu saatte.
- ya birisini bıçaklıyolarsa ?
+ napalım yanlarına mı gidelim ? bizide bıçaklasınlar.
- ay eve gidelimde kazasız. çok sessiz zaten sokaklar, korkmaya başladım.
+ ne var korkacak, hep gittiğimiz y . . .
- ay bu mahlukat ne böyle be.
+ bize doğru bakıyo. sessiz konuş, ani hareket yapma, yavaş yürü.
- senin babana benziyo aynı, hihihi.
mahlukat üzerlerine gelmeye başlamıştı. çığlık atarak diğerlerinide çağırıyordu. genç çiftimiz birden arkalarını dönerek koşmaya başladılar. hemen kapısını açık buldukları binalardan bir tanesine girip kapıyı kapattılar ancak zombiler onları camdan görebiliyordu.
+ sen kaç, evlerin zillerine bas, ben kapıyı tutuyorum, yardım getir.
--- 1. bölüm sonu ---
ayşen binadakilerden yardım araştırmıştı ve zombiler kapıyı kırmadan önce getirdi. ancak zombilerin sayısı artmış ve artık kapı kırılmak üzereydi. namık kapının önünden çekilemiyordu. yardıma gelenlerde kapıya destek olmaya başlamıştı. dışarıdan büyük bir patlama sesi geldi ve zombilerin hepsi o tarafa yöneldi. daha sonra ikinci ve daha şiddetli bir patlamayla zombilerin kalan parçaları etrafa yayılmaya başladı.
o sırada sokağın ortasından, yavaş ve emin adımlarla gelen birisi belirdi. bu kişi polat alemdardan başkası değildi.
