tek başınaydı ve bütün dünyanın kendi etrafında döndüğüne inanıyordu. başkalarına doğru söylemeye ve onları üzmemeye çabalıyordu ancak kendine söylediklerinin neredeyse tamamı yalandı. giydiklerine yediklerinden daha fazla özen gösteriyordu ve işte bu yüzden belinin üzerinde oluşan bira göbeğini deodorant ile kapatmaya çalışıyordu. uykusuz gözlerini mandal ile açmasının garip karşılanmayacağını bilse, öğleden sonra gözlerinin kapanıyor olmasını insanlara açıklamak zorunda kalmayacaktı. içerdi arada bir ve yalnız içmeyi severdi. boş geliyordu kendisine iki veya daha fazla insanın aynı masada içmesi. düşünmekten alıkoyardı insanı eğer yanında başka bir insan bulundurursa içerken. yalnızlığını ve bütün yenilgilerini unutur, muhakeme yeteneğini kaybeder ve analiz edemezdi bütün yanlışlarını birey. sessizlik yerini insanların kulak tırmalayan seslerine teslim ederdi ve dağılırdı büyü. herkes bir hikaye anlatmaya başlardı ve unuturdu insan kendi hikayesini bile. büyük bir hikaye anlatıcı teslim ederdi kendini bu büyük gürültünün içinde. kendisinden kaçamazdı ve eğer kendisinden kaçamazsa hikaye anlatmaya başlayamazdı. yazamazdı çünkü...
sözün özü şudur efendim: kimse tek başına içmeyi sevmez. telefonunu kapatmak, feysbuk hesabına giriş yapmamak, tivitırdan tivit atamamak ve sosyal olamamak, böyle bir anda işkence gibi gelirdi bir insana... yok bayım yok... anlamıyorum ben insanları...
ha eğer tanım gerekirse diye söylüyorum:
alkol söyledikleri kadar zararlı olamaz. en azından sosyal bir nesnedir. değil mi?
