Kendini insanlarla birlikte olmaya şartlamamıştır. insanlarla çok bir arada olmaktan korkarım, çünkü onlara alışınca onlara bağımlı olmak beni çok korkutuyor. Oysa kendi başıma odamda film izlerken, bir şeyler karalarken, okurken daha iyi hissediyorum. Etrafımda sadece ailem var, bulunduğum şehirde bir tane dahi arkadaşım yok, dışarıda olan arkadaşım da sayılı ve onları bile arayıp konuşmak geçmedi içimden, koskoca ramazanda sadece iki defa konuştum arkadaşımla. Her yıl yazın buluştuğum bir arkadaşım vardı, onu bile bir yıldan beri hiç aramadım kaldı ki eskiden sms, skype, facebook neresi olursa olsun sık sık konuşurdum. daha eski ve sevdiğim arkadaşlarımı da aramıyorum, arasam aynı devam ederiz, bana gel derler ama gidemem ki. kafası kırık insandır böylesi. (alınmayın, ama insan kendine hakaret edip başkasına izin vermemeli) yeni insanlarla ilişkiler kurmak istemiyorum, eskiden internetin çeşitli yerlerinden sürekli insanlarla konuşurdum, türk yada diğer milletlerden ama bir yıldır onu da bıraktım, sözlükte bile yalnızlığı seçiyorum çünkü yeni bir insanla tanışmak masraflıdır. (para anlamında değil yoruculuk manasında) şu zamanlar ortak paydalarda olmadıklarımla tanışmayayım fikri hakim bende, sırf yorulmamak için, hem olmayan kendimi anlatmak da pek gerekli değil. karamsarlığa itildiğim son zamanlarda insanları karanlığıma çekmemek en iyisi gibi sanki, herkes mutlu olsun, bana ne.
