zor olandır, üniversiteden memleketine gelip sevdiğin kızla doya doya 2 ay geçirdikten sonra gerçekten zor olan ayrılıktır. hani başlarda diyorsun; "her gün mesajlaşırız, ararız birbirimizi konuşuruz" ama o kadar zor geliyor ki. dokunamamak, görememek belli bir süreden sonra hissedememeye dönüşüyor. mesafe gerçekten sabır gerektiriyor, özlüyorsun çok özlüyorsun belli bir süre sonra zevkle dinlediğin şarkılar canını yakmaya başlıyor. ayrılamayacak kadar bağlanmışken en kötü olan kilometreler giriyor araya hiçbir sorun yokken, beraber dünyanın en mutlu çifti iken öyle olunca durumlar değişiyor ve siz buna göz göre göre şahit oluyorsunuz. bir anda bildiğiniz doğruları yadsıyacak hale geliyorsunuz. hayatınıza bambaşka insanlar giriyor, tavsiye veren oluyor hatta onun yerini doldurmaya çalışan. mutlu olmuyor değilsiniz lakin her ilişki bittiğinde akla yine aynı kişi geliyor. aslında aşk sizde bir hastalık durumu yaratıyor ve diğer kişiler ağrı kesici oluyor. hiçbirisi sevdiğiniz kadın/erkek kadar kesin çözüm olmuyor, olamıyor. bir süreliğine alzheimer oluyorsunuz sadece. keşke yanımda götüreceğim tüm eşyaları bıraksam da onu götürsem diyorsunuz ama birçok duvar çıkıyor karşınıza, ne kötü ki şu hayatta sadece en çok istediğin şeyler olmuyor ya da biz doğuştan ütopik hayallere sahip canlılarız. her neyse sahte mutluluklarla eğlenmeye ve gülmeye devam edelim değişmeyen dünyanın şerefine!
