ülkemde en rastlanan, kendi gözleminden, yaşanmışlıktan genel-kategorik sonuçlara varma hastalığı demeyelim de; belki kolaycılığı, belki kendini beğenme, kim bilir belki intikam duygusu.
her duygunun mutlaka nesnel tabanı, insansı bir yanı vardır. edebiyat duyguların yoğunlaştırılmış ifadesi. romantizm, romantik, romantik çağ; bu ve benzer kavramlar yoğun düş dünyasında; ya kurgunun, ya da yaşanmışlıkların yüceltilmesi.
şimdi biz tek tek insanlar; bu kavram dünyasından etkilenim altında; birinde ya da kendimizde bu duyguların kiminden yansımalar hissederiz; o zaman romantik oluruz, kahraman oluruz; ve/ya öyle yorumlarız karşıdakini.
kendinizi duyguların en tepesinde hissettiğiniz bir anda; karşınızdakinin sıradan bir ifadesi; kurduğunuz aşk şatosunu tuzla buz eder, aslında öyle bir şey yoktur, siz bir an tepeden yuvarlanırken; içinizden ne kadar duygusuz biri diye geçer.
aslında bütün mesele "aşk" olmanın, bakın aşık olmak demiyorum; aşk olmanın kavranmasının alabildiğince subjektif temele sahip olmasıdır. aşk yolu insan kadardır.
aşk yolunda rastlaşmışssa insanlar; artık romantik, realist şu bunun esamesi okunmaz. gözler konuşur, eller buluşur. bu aşktır. tedrisi, tedrisatı yoktur.
kadın, erkek; kendileri romantik olamaz; belki romantik algılanır. hayat tiyatro değil ki, ben bu sahnede romantik takılayım falan. ay ne romantik çocuk; ay ne içten kadın yada ne soğuk........ hayat böyle bir şey; ama aşk çok dehşet duygu.
