10 sene kadar önceydi, bir yaz dönemi memlekete gittik. değişiklik olsun diye uzak akrabalardan bir genç bizi minibüse doldurup denize girelim, kumsalda yayılalım diye sahile götürmüştü. çoluk çocuk, uzak yakın akraba bayağı bir kişi doluştuk.
9-10 yaşlarında teyzemin oğlu denize girdi, ne enerji varmış çocuk yüzdükçe yüzüyor. ilk başlarda bu çocuk neye güveniyor, karadeniz de bu kadar açılıyor diye garipsemiştim ama baktım kimse sallamıyor, bende umursamadım.
bu çocuk kıyıya yaklaştığı zaman yüzme ile çırpınma arası hareketler yapmaya başladı. kıyıya kalmış 10 metre ama ilerleyemiyor belli. gözüm takıldı ama çocuk yarım saattir çok güzel yüzüyor boğuluyor olamaz herhalde düşünüyorum. anneannem çocuğun bu durumunu görüyor ve en yakınında ben olduğum için oğlum git şu çocuğu denizden çıkar, bak yüzemiyor diye beni uyarıyor. hemen yanında bizi sahile getiren benim yaşlarıma çocuk var, o da dikkat kesilmiş durumda ama ikimizde kalkamıyoruz.
anneanneme yok ya, iyi yüzüyor maşallah bir şey olmaz diyorum. bir süre sonra anneannem bana yalvarmaya başlıyor, oğlum git çıkar şu çocuğu, boğulacak. gene bakıyorum çocuğa, orada kulaç atar pozisyonda ama suya girip çıkıyor, bir tuhaf yani. kendimde inanmıyorum ama ağzımdan bak yüzüyor işte anneanne gelir birazdan diyorum. çok garip bir duygu, bana da çocuk boğuluyor gibi geliyor ama yerimden kalkmamak için mazeretler üretiyorum.
anneannem yalvarmaya devam ederken yanımda ki çocuk bir hışımla koşarak çocuğa doğru gidiyor ve onu alıp yanımıza getiriyor. çocuk gelir gelmez az daha boğuluyordum valla demez mi. ulan aslan gibi yüzüyordum işte ne geldin yanıma diye çemkirsene.
neyse, o gün neden o şekilde davrandım, basiretim nasıl bağlanmış hiç aklımdan çıkmıyor. bir de allah korusun boğulsa kendimi affetmezdim herhalde.
