ilk sahnesi son sahnesine çok güzel bir biçimde bağlanarak usta bir yönetmenlik işine imza atılan belgeseldir.
~~ (bkz: spoiler)~~
Bir kepçe ormanda ağaçları sökmektedir. Ancak bu kepçe operatörü ormanda yalnız değildir. Ormanda hala ilk çağları yaşayan yerli bir kabile vardır. Kabile üyeleri hayatlarında ilk kez gördükleri kepçeyi canavar zannedip ondan korkarlar. Ama öte yandan da canavara yaşam alanlarını yok etmemesi için yalvarmaya giderler. Kepçe operatörü kepçeden iner konteynerinde oturup dinlenmeye başlar kapıyı çalar yerliler korka korka. Her ne kadar kendilerinden farklı olsa da bir insanı gördükleri için mutlu olurlar. Ve hepsinden de önemlisi esas sahne: birbirinin dilini bilmeyen, bunun da ötesinde çok farklı çağlarda yaşayan insanlar "sevgi'nin diliyle" konuşurlar ve anlaşırlar. Günümüzde çok fazla sayıda dil var ancak hepsi yapmacık insan ürünü diller. Bir tanesi hariç: "sevgi dili". Çünkü sevgi dili tüm bir alemi kuşatır ve kalbi kararmamış her insan bu dili konuşabilirler.
~~ (bkz: spoiler)~~
Nereden nereye geldik be. Belgesel ilk insan topluluğu olan pigmelerden günümüze kadar geliyor. Ayrıca bünyesinde pek çok canlandırmayı ihtiva ettiği için hiç sıkmaz. Bu kadar az bölüme sığdırabileceğinden çok fazlasını sığdırmış bir yapımdır.
