vedat türkali'nin en "gerçek" romanı. birgün tekbaşına'dan ya da güven'den ( kayıp romanları saymıyorum bile ) farklı bir şey var bu kitapta. betimlemelerin canlılığından mıdır bilmem, film izler gibi okuyorsunuz kitabı. muhsin evet pısırıklığı biraz canınızı sıkıyor ama sonuçta o bir gerçek. ne günseli kadar ütopik, ne esme kadar sevimsiz ne kenan kadar depresif biri muhsin. muhsin senin benim gibi biri işte. o yüzden türkali kitapları için bir sıralama yapacak olsam, sanırım en tepeye yalancı tanıklar kahvesi'ni koyardım ben. usta'ya selam olsun. yine yaz usta!
