kimsesizlikten, kimseye sırtını dayayamanın, yalnızlığında çürümenin yorgunluğudur.
Öyle yorulursunuz ki hayattan yaşama sebeb ararsınız.
Kimseye belli etmezsiniz çünkü bilirsiniz ki gerçekte kimsenin umrunda değilsiniz. Sadece meraktan sorarlar nasılsını. iyiyim deyip geçiştirirsiniz. Yorgunluğunuzu, yılgınlığınızı kimsenin anlamayacağı farkettikten sonra.
Yaşamınızda şunu görürsünüz geriye baktığızda geride bıraktığınız sessiz çığlıklar. Öyle bir yorgunluktur ki bu yorgunluk bir kere kapıldınızmı bir daha peşinizi bırakmaz. Akıntıya karşı yüzmekten başka birşey olmadığını farkedersiniz hayatın. Ve yüzmeyi bırakıp akıntıya kapılırsınız usulca.
