insanoglunun doymaknedirbilmezliginin en buyuk kanitidir.
aslinda bir yandan da iyi bu "yahu bir seyler eksik ama ne?" hissi. zira insani yasama baglayacak bir seyler olmali.
hep derim; atandigim gun dunyam basima yikilmisti sanki. ben ne guzel bir seyleri elde etmek icin cabaliyordum filan, ne bu rahatlik simdi... bu bosluk...
demem o ki; sanki bir seyler eksik dusuncesi bizi umitsizlige suruklemek yerine, yasama daha da baglamali. "ne ki acaba bu eksik?" diye dusunup, oyalamali zihnimizi belki de...
