türkan Şoray'ın cihan ünal ve Hümeyra ile baş rolü paylaştığı, atıf Yılmaz'ın yönetmenliğini yaptığı, necati Cumalı'nın aynı adlı oyunundan uyarlanmış olan 1982 yapımı film. her izlediğinizde kötü olursunuz. Mine'nin baskılardan, tacizlerden, dedikodulardan yılarak ilhan'ın kapısına dayandığı ve yat benimle, bizden istedikleri bu diye ağladığı sahne ağır yaralar. bir kadın güzelse, onun namusuna en başta o namusa göz dikmiş olan şerefsizlerin bekçi kesildiğini hatırlatır.
filmde, türkan Şoray'ın beyazlar içindeki haline bakıp da hayran olmayacak kadın-erkek hiç kimse yoktur kanımca. planet türk'te şu an.
not: türkan Şoray bir ay kadar önce "kendi koyduğum kuralları, mine filminde bir nebze yıktım aslında." demiştir. ancak o ne güzel bir kadındır ki sevdiği, bu filmden sonra evlendiği ve kendisinden biricik kızını doğurduğu adamla (cihan ünal) hiç de absürt olmayan, eserin aslında ve doğal olarak filmde olmazsa olmayacak olan bir yakınlaşma sahnesinden bile (sevişme diyemiyorum görüldüğü üzere.) hicap duyup açıklama yapma gereği duyuyor...
not2: ve o müzik... cahit Berkay'ın notalarla hikayeye kattığı ruh...
not3: "insan sevebileceği birini bulana kadar kaç kişiyi sevdiğini zannediyor? türlüsünü gördüm. bir ikisi bana hakikaten aşıktı. çoğu numaracıydı. neticede bir kadından hepsi aynı şeyi istiyor. yalnızım. düşünürseniz ne var hayatımda benim? biriyle konuşmak arkadaşlık etmek istesem başka türlü olmuyor. yoruldum artık. düşünmek bile istemiyorum."
