eğer kardeşlerim o günleri bir zulümmüş, eziyetmiş gibi hatırlasalardı elbette pişman olup üstüne bir de kahrolacağım davranış olacaktı. Bizde öyleydi zamanında, ben de o zamanlar olgun biri olmadığımdan yaptıklarımda hiçbir beis görmüyordum şimdi olsa farklı alternatifler arardım belki dövmek yerine. Yine de kötü hatırlamak yerine iyi açıdan bakıyorum, öyle beklenmeyen bir olay değildi onları dövmem. Yani bir halt yerken bunu göze alıp yaparlardı ya da yaptıktan sonra dayak yiyeceklerini bilirlerdi(en azından dövecek mi dövmeyecek mi gerilimini yaşamazlardı). Hem kendimce makul sınırlarım vardı asla yıllar boyu akılda yer edecek bir dayak atmadım canlarıma bu açıdan da rahatım yani. Şimdi zaten pek göremiyorum onları ancak sömestrlar ve yaz tatillerinde. Bu dönemde de kendimi sevdirmeyi yeğliyorum zaten içim elvermiyor. Kendileri parmakla gösterilecek kadar iyi olmasalar da yaşadığımız muhitte takdir edilecek ahlaka ve başarıya(okul) sahip olduklarından tek bir fiske bile atmıyorum.
Yani demem o ki bazen bazı koşullar bize bu gücü bu yetkiyi verir belki de bizi buna zorlar, ona sözüm yok. Ancak bunu yanlış yapmak, sınırı aşmak da var. Vezirliğinizi rezil etmeyin yetkin dostlarım, sonrasında özür dilersiniz affedilir falan ancak o hayatlarda o küçük beyinlerde yarattığınız tahribat hiçbir zaman unutulmayacaktır, karakterlerine etkisi de epey büyük olacaktır. Aman dikkat.
