Kimseden beklentisi olmayan insanlardır aslında. Ben birebir bu insan tiplemesine giriyorum ve kendi perspektifimi şu negatif genelleme adına belirtmek isterim.
Herkesle iyi geçinen biz tipler aslında "nabza göre şerbet" yapmayız veya "özümüzde karaktersiz olup duruma göre karakter taslamayız". Çoğunun karaktersizlik olarak gördüğü şey aslında bizim karakterimizin ana direğidir: Biz herkesle iyi geçinmeyi severiz değil aslında olay, ama biz şahısların kendilerinden kaynaklı sorunlara bulaşmak ve etrafımızdaki insanları da bulaştırmak istemeyiz. "duruş göstericem" diye kasılıp ortalığı germeye ve gerilmeye lüzum duymayız. Bizim duruşumuz pozitif olmaktır çünkü zaten. şahsi mantalitem "Herkese karşı pozitif ol, seni sevmeyen zaten senle takılmaz, senle konuşmaz." neticede kimse kimseye muhtaç değil. Ama toplumun genelinde malesef şu güvensizlik algısı var, "biri herkese çok iyi davranıyorsa o kişilerden bir medet umduğundandır" diye. Oysa ki kazın ayağı başka.
Herkesin sorunları dertleri kendine. Ben de onlara bulaşmak veya kendi dertlerime başkalarını bulaştırmak istemem. Eğlenmek varken neden gerilelim? Zaten karşıdaki insan beni geriyorsa benim duruşum ortamı germek değil, "müsadenizle" deyip orayı derhal terketmektir. Hayat kısa. Duruş göstericem diye gerginliklere maruz kalıp üzülmenin gereği yok.
