belkide çocukluğumuzun en baba fenomenlerinden biri olan araç. kalabalık en fazla çarpışan araba için ellerinde jetonlarla sabırsızca adeta müptezel gibi beklerdi. tam arabalar durduğunda abisi kardeşini tanımazdı. bir önceki tur esnasında hangş arabaya binileceği kestirilmeye çalışır allahım ne olur bana yakın dursun diye hem göz ucuyla izlenir hem dille dua edilirdi. ne sabiler bir arabanın başında birbirine girdi uffaccıcık teffecicik çocuklar daha o yaşta geleceğin trafik katledicileri olduklarını hönkürüyorlardı. çarpışan arabada levye hayaliyle yanıp tutuşurudu bu gençler. hatta birkeresinde toplu ağlama törenine şahit oldu bu gözler. bi önceki tur bitmiş ve herkes ellerinde jetonlarla arabalara koşmuştu. mahşer yeri gibiydi amk. arabalara balıklama atlayanlar mı dersin allar mı pullar mı gelin halayları mı? koca koca adamların düştüğü halleri görseniz cabası. neyse tam jetonları attı herkes. çat elektrikler kesildi. ve inanılmaz bir ağlama sesi dört bir yandan havaya fışkırıyordu. bense bi sonraki turu beklediğim için kendimi şanslı hissediyordum. kocaman adamların bile gözleri buğulandı amk. şimdiyse sikimsonik akulü arabalar var. elektrik var ama duygu yok. biri pink floyd biri manga amk o derece.
