Dakikalar 106'yı gösterdiğinde Fenerbahçe Cumhuriyeti'nde her şey bitti ve yaşam donuklaştı.
Gözler nemli, başlar eğikti.. Sarı-lacivert formalı insan seli Caddebostan'dan Bostancı'ya akıyordu dillerdeki isyankar cümlelerle. Bundaki en büyük payı da kuşkusuz Haluk Ulusoy ve onun sahadaki yandaşları alıyordu.
Ve ben de onlardan biriydim.
Şaşkın, kırgın ve şampiyonluğun ellerimizden uçup gitmiş olmasından dolayı da kızgın;
Oysa ne güzel başlamıştı her şey.
Saatler öncesinden cadde de şampiyonluk turları atıp, marşlar söyleniyordu; Atılacak tur için bayraklar alınıp, yüzler boyanıyordu.
Ama olmadı.
Ligin ilk yarısında bizim yanımızda olan futbol tanrısı bu kez her şeyini ama her şeyini Galatasaray için kullandı.
Galatasaray'ın bu sene son dakikada attığı gollerle aldığı puanların sayısı 17. Evet 17.
Özellikle de inönü'de oynanan Beşiktaş maçı. Hala tartışılan, kupa cahili ve Galatasaray'ın amigosu gibi çalışan Yıldırım Demirören'in açıklamalarıyla şaibeye açık.
Bizimse her şeyimiz ters gidiyordu.. Vestel Manisa maçıyla başlayan terslik derbi maçlarında yerini sevince bırakmıştı ama, Kayseri Erciyesspor'la kendi evimizde oynayacağımız maç öncesi verilen bize ve takımıza verilen haksız ceza ile esasında her şey eskiye dönmüştü.. Siz bakmayın o maçı 4-2 kazandığımıza..Takım, üzerindeki stresi kaldıramadığının sinyalini esasında o maçta verdi..Cenk ve Agali biraz günüde olsaydı inanın o gün bırakmıştık biz şampiyonluğu.
Ama stadın dışında kenetlenerek yekvücut olan bizler, gırtlağımız patlayıncaya kadar bağırarak izin vermedik buna. Meğer sadece bir haftalıkmış bu.
Denizli maçını konuşmak dahi istemiyorum. Koskoca 90 dakika uyanmak için gol yemeyi bekledi adeta Fenerbahçe. Ve golü yediği 89. dakikada da ayaklandı. Ama geriye sadece 16 dakika kalmıştı.. 90+16. ilk gol geldiğinde umutlandık. Appiahın bir tanesi direkten dönen olmak üzere iki tane net pozisyonu harcaması şampiyonluğu Mecidiyeköy'e yolladı. (Her ne kadar onlar hala inanamasa da)
Şimdi buradan sezon boyunca mazlumu oynayarak prim toplayan bu primleri de puana çevirerek son haftaya kadar şampiyonluk iddiasını sürdüren ve son haftadaki psikolojik savaşı kazanarak şampiyon olan Galatasaray camiasını tebrik ediyorum ve uzun zamandır uzak kaldıkları Şampiyonlar Liginde kendilerine başarılar diliyorum.
Bize gelince ;
Sakın eğme Fenerbahçeli başını öğe,
Ağla ama gözyaşlarını içine akıt,
Evet Fenerbahçe Cumhuriyeti'ndeki hazan mevsimidir,
Evet üzücüdür olanlar, şampiyonluğun ve kupanın son dakika da kaçıp, kutsal ittifakın galip çıkması,
Ama her şeye rağmen gurur duy takımınla,
Herkes nefret ederken onlardan, buraya kadar getirdiler ve yaşattılar bu heyecanı bizlere,
Kadıköyde bu sezonun şampiyonunu eze eze yendiler. Galatasaraylılara 'Fenerbahçe şampiyonluğu hak etti.' dedirttiler.
Beşiktaş kupayı kazandığında o takımın başkanına sevinçten kendini kaybettirerek kupayı kapı kapı gezdirttiler. Kupa en son müzede olması gerekirken bir hastane odasındaydı. işte Fenerbahçe'yi yendik diye böğürttüler. Çünkü amaç kupa değildi. Fenerbahçe'yi yenmekti.. Tıpkı dün gece yaşananlar gibi..Amaç şampiyon olmak değil ; Fenerbahçeyi geçip şampiyon olmak. Asıl gurur budur onlar için. Çünkü biz her daim bu ülkenin en sevilmeyen takımıyız. Çünkü biz onların hiçbir zaman sahip olamayacağı ve kıskanacağı şekilde tekvücuduz ve bir bütünüz. Çünkü biz ikinci olsak bile en büyüğüz.
Çünkü biz Fenerbahçeliyiz.
Her şeye rağmen teşekkürler çocuklar.
Kaybetsek de bize bu mutluluğu yaşattığınız ve Galatasaray'ın şampiyonluk bayraklarına sarı-lacivert bir leke çaldığınız ve onlara o lekeyle tur attırdığınız için.
