vefat eden, milyonlarca seveni olan sanatçı insan.
ne oldu biliyor musunuz? yarım saat önce annem aradı. açtım. nasılsın iyiyim sen nasılsın ben de iyiyim. sonra...
sonra senin sesin kötü geliyor neyin var dedi arapça-türkçe karışık. geçiştirmeye çalıştım olmadı. üsteleyince sesim tir tir titremeye başladı zaten. "murat Göğebakan diye bir sanatçı var, kanser hastasıydı bu sabah kaybetmişiz." dedim. ne murat Göğebakan'ı tanır, ne oturup keyif için müzik dinlemişliği var, ne de ben ana kuzusuyum. ama kadın kırık dökük Türkçesiyle beni teselli etmeye çalıştı. saygı duydu üzüntüme. sevdiğim bir insanı hem de hiç hiç tanımadığım öyle uzaktan sevdiğim bir insanı kaybetmiş olmama üzüldü benimle.
yani diyorum ki benim ilkokul birinci sınıfta okuldan alınmış, okuma yazmayı sökememiş, kendi çabalarıyla 50 küsür yaşında harfleri az çok tanıyabilmiş, biraz Türkçe konuşmayı çocuklarından öğrenmiş, genel kanıya göre cahil olan, bütün hayatı bağda bahçede sebze yetiştirmekle, ahırda inek sağmakla, gübreyle, tozla toprakla geçen annem bile saygı duymayı biliyor.
ama siz okumuş, kültürlü, bilgili, görgülü, oturmayı kalkmayı, konuşmayı, yazmayı, güzel söz söylemeyi bilen, siyasetten sanata her halta aklı eren, her konuda konuşacak bir şeyleri olan, toplumun aydın, gelecek vadeden kesimi saygı duymayı bilmiyorsunuz.
bu beni murat Göğebakan'ın ölümünden daha çok üzdü. çünkü ölüm hak. ölünün arkasından kötü söz söylemek ise hak değil.
