akşamdan kalmayım, suratımda mal bir ifadeyle etrafı seyrediyorum, soda-ayran mı yapmak gerek illa, sadece soda yeter mi onu tartışıyorum kendimle, soda yeter diyerek bi tane açıyorum. lan soğuk soğuk iyi gidiyor meret, bir de sigara yakıyorum gönlümün sultanının gelişini izlerken.
gel diyorum gel, ben daha gönlüne kombine alamadım ama sen bari yanıma otur accuk diyorum, karşılıklı dumanla haberleşiyoruz. başıma gelen saçma sapan bir olayı anlatmaya başlıyorum heyecanla, o güldükçe ben coşuyorum, coştukça heyecanlanıyorum, heyecanlandıkça daha bi hevesle anlatıyorum, gözleri belirli periyotlarla kayboluyor, mutluluktan öldüm ölecem derken boğazımdan yumruk şeklinde pohhh diye sessiz ama derinden bir geğirme çıkıveriyor, lan yemin ederim hafif anasonlu o gaz hüzmesinin madden oluşup aduket gibi yarimin sıfatının ortasına doğru gidişini izliyorum, ufak bi teklemenin ardından elimi geç de olsa ağzıma götürüp pardon diyorum, devam etmeye çalışıyorum. ihihihi diye gülüyor, yemin billah ihihihi yapıyor ve bozuntuya vermeden aynı heyecanla dinlemeye devam ediyor...
ya ben ne anlatayım o saatten sonra, nükleer bombayı ayağımın dışıyla atmosfere yolladım, türkü evinde obama ile karşılıklı içtik sonra eve kadar taşıdım, yer yatağına yatırdım adamı, sabah kalkıncada içmeyi bilmiyosan içme diye bi güzel azarladım, dolmuşa bindirip gönderdim desem ne olacak he?
saniyelik duraklamamda küçücük bi çocuktum ben, 5 dakika daha fazla oynamak için eve gitmeyi erteleyen masum bi çocuk, eve yetişemeden altına kaçıran yaramaz bi çocuk, parka dönüp kuma çömelerek elindeki dal parçasıyla saçma sapan şekiller çizmeye çalışan bi minik bebeydim ben, sonra annem gelmiş beni aramaya, ne bu hal diyerek tutmuş elimden eve götürüyormuş, badi badi yürüyormuşum, kuma da işemişim zaten...
