Bazen insan butun duygularını bastirir, bastirir... oyle bi bastirir ki icinde yer kalmaz.. kulagin cinlamaya baslar.
Dusunduklerin doğru mu değil mi bilemezsin.. paranoyaya duser, arafta kalirsin.
Git gide Kulagindaki ses cinlamaktan oteye çığlığa donusur.. durduramazsin.
Benim en buyuk hatam herkesi kendim gibi görüyor olmam. O bende neyse ben onda o'yum dusuncesi..
Yanlis olduğu her defasinda suratıma carpiliyor ama iste vazgecemedim bundan. Belki de gecmek istemedim.
Kafamdaki paranoyalar çığlık oldu, sessiz sessiz kemiriyor. Sabahin bu saatinde kendimi disari atma sebebim, daralma sebebim..
Nefret ediyorum yaziyla da olsa yakinmaktan.. ama sürekli mutlu gorunmek zorunda olmaktan hakkaten yoruldum. Eskisi gibi iyi numara da yapamiyorum zaten.
Sessiz falan değil bu, bildigin çığlık.
