tercih etmekle ne kadar doğru bir karar verdiğimi her geçen gün biraz daha anladığım eğitim biçimi. öyle köşe olunduğu filan yok özel ders vermekle. daha doğrusu vicdanı olan hiç kimse, sıradan vatandaşın aylık kazancının dörtte birini 1 saat karşılığında talep etmemeli, edenler ve alanlar benim nazarımda eğitimci olmadığı için onları söz konusu etmiyorum. bir öğretmen bir ders saati içinde karşısındaki öğrenciye bir saatlik bilgiden fazlasını veremeyeceğine göre, gerçekçi olmakta fayda var.
sözü uzattım boş yere. konuya geleyim. özel ders benim için her defasında başka bir hayata dokunmak anlamına gelir oldu. başka bir geleceği şekillendirmek. olmaz deneni olabilir kılmak. belki de kendine bile inanmayan bir genci alıp tozlarını silkeleyip parlatmak, ışığını ortaya çıkarmak. eğlence, neşe, sevinç, keder, yorgunluk, bazen bezginlik; ama her defasında kazanmak.
ne etrafta fır dönen ensesi kalın, eğitimsiz bir kurucu; ne tepende kişiliğini üçe beşe satmış tüccar zihniyetli bir müdür, ne hayattan bıkmış idealsiz, inançsız, gözünün feri sönmüş öğretmen kalabalığı... sadece sen ve senin ellerine bırakılmış bir yaşam.
mucizenin ta kendisi. mesleğimin ilk yılında hayatım boyunca bizzat kendi annemden ve babamdan almadığım kadar çok hayır duası aldım. öğrencilerim üniversiteye yerleşti çok şükür. bu benim mucizem işte. bir gün sokakta yürürken peşim sıra hocam diye seslenip koşar adım bana yetişecek bir avukat, bir doktor, bir öğretmen silüeti görmek şimdiden. yazın ortasında bir anne arıyor mesela. bir ay sonra çocuğu açık lise sınavına girecek ve bu onun son şansı diyor ümit etmek isteyen bir sesle. ben ona o ümidi veriyorum anlıyor musunuz? ben o an varını yoğunu hastasını yaşatmaya adayan becerikli bir doktor gibi hissediyorum kendimi. hatta ne bileyim Süpermen gibi hissediyorum. artık o sınava o çocuk girmeyecek doğrudan ben gireceğim. bir yeni öğrenci, bir yeni ümit demek. yeni bir savaş, yeni bir kavga yeni bir zafer demek. yaşamak demek düpedüz.
bazen öyle oluyor ki, kendine güvenmeyen anne baba sana güveniyor. tek sığınağı, tek dayanağı sen oluyorsun. senden bu ülkeye faydalı bir insan yetiştirmeni bekliyorlar. kendi yapamadıkları şeyin ne kadar zor olduğunu kabul edip o gayeyi sana teslim ediyorlar.
bir anne sesi titreyerek "bu benim çocuğumun son şansı hocam." dediği zaman, nasıl olur da ne kadar para kazanacağını düşünürsün? düşünebilir misin? ben düşünemiyorum.
bir öğrenci hayata karşı ilk zaferini senin desteğinle kazandığı zaman bunu herhangi bir parayla ödeyebilirler mi? bana ödeyemezler.
özel ders böyle bir şey işte. okuldan, dershaneden, kurucudan, müdürden, yozlaşmış beyinlerden, bitkin öğretmenlerden, kuru kalabalıktan uzakta hedefe kilitlenmek. yaşadığını hissetmek. yaşatmak için emek vermek. bir çiçek sular gibi bir insan yetiştirmek. sevgiyle, sabırla ve her zaman ilk gün hevesiyle.
