Bir A.Uzay Iyilik yazısıdır... **~
Babam öleli tam 7 yıl oldu. Ramazan Bayramının ilk günü babamla çok küçükken gittiğimiz bayram namazı geldi aklıma. Canımın içinden bir sızı ile anarken bu anıyı sabaha kadar uyumayıp namaza gitmek geldi aklıma. Yaptım da. Abdest almayı bilmediğim için duş aldım, hazırlandım. Babamın ölünce bana kalan eşyalarından bir gömlek ve pantolon giyidim... Giderken aynı çocukluğumda olduğu gibi heyecanlı ve mutlu olacağımı sanıyordum ama birden babamın ölümünü daha çok hissettim. Camiye yaklaştıkça beni hatıramdaki yaşlarımda çocuklar, daha büyük ve küçük çocukların babaları ile mutlu bir şekilde camiye gittiklerini gördüm. Bu durum beni daha kötü hissettiriyordu. Sonra karşıma ben yaşlarda ve babamın yaşasa olacağı yaşlarda baba oğullar ve hatta 3-4 nesillik baba oğullar geçti önünden. Ben Bu durumun üzüntüsü içine gömülüp caminin duvarına yaslanıp onları izledim... Babamı kendimi ve ölümü düşündüm orada. Birden bir adamın bana geldiğini gördüm. Oğul dedi. irkildim cevap veremedim. Adam gülümsedi ve durma burada yer kalmayacak gel dedi. Adamı sorgulamadan hatta onaylamadan peşine takıldım. Yanındakilere gülümseyip beni de aralarına alarak camiye yürümeye başladılar. Ben de nedensiz bir şekilde onlarla gidiyordum... Adam ''sen oğul, kimin kimsen yok mu?'' Dedi adam. Omuzlarımda büyük bir ağırlık hissettim o an. Yok dedim omuzlarımı silkip dudak bükerek. Adam gülümsedi... Ben babama gidiyor gibi korkunç bir duygu hissettim. Sanki cami babamdı. Namazı kılana kadar ne oldu ne bitti hiç hatırlamıyorum. Sadece namaz kılarken bilmediğini ve korktuğumu hatırlıyorum. Çevreme bakarak kıldığım namaz sonrası hızla çıkmak istedim oradan. Adam "dur gitme bizimle gel bayramlaşır bir şeyler yeriz yalnız kalma bu gün" dedi. Dört güler yüzlü insan bana bakarak onaylar cümleler kurup gitmemi istediklerini söyledi. Ben cevap veremeden gözlerim dolu kapıya koştum. Dışarıya çıkıp derin bir nefes alırken gözlerime mani olamadım ve ona yenildim... Baba diyor babamı ağlıyordum. Ölüm diyor nefes alamıyordum. Adam "gel sakin ol" diyip beni merdivene oturttu ve sırtımı sıvazladı. Gel işte iyi olur dedi... Bir türlü ne yapmam ne demem ya da ne düşünmem gerekiyor bilmiyordum... Kendime gelip ne oluyor dediğimde uzun bir masada en başta oturuyor ve yemek yiyordum. Adamlar bana gülümseyip yemem icin bir şeyler uzatıyor ve ben her şeyi kabul ediyordum. Yemek sonrası oradan gitmem gerekiyor diye düşünüp çok teşekkür edip hızla çıktım... Şu anda babamın mezarına bakan tepede oturuyor olmak istiyorum. Ama bu bayram günü öğle sonrası babamın fotoğrafları ve annemin ağlıyorum derinden duyarken sadece çocukken ki mutluluğumu hatırlıyor ve ağlıyorum...
