Univetsite 1. Siniftayim. Eskisehir. Hava buz gibi. Ve her ogrencinin basina gelebilecek bir durum olan parasizlik durumu var o aralar. Okula yuruyerek gidip yol parasindan tasarruf edeyim bari dedim. O buz gibi havada yuz felci gecirmemek adina bir yandan sakiz cigniyorum bir yandan yuruyorum. Okula yaklastim ki aciktigimi fark ettim. Yine tasarruf olsun diye evden cantama atmis oldugum elmayi yemeye basladim. Neyse elma bitti okula vardim derse girdim. Saat sabahun 9'u.
Suleyman hoca vardi. Onun dersi. Derse girdik. Klasik inek olarak en onde oturuyorum. Hoca da girdi. Bana selam verdi. Tovbeler olsundu, koca profesor bana selam versindi o kalabalikta. Neyse dedim uzerime alinmiyim. Suleyman hoca basladi konusmaya.. (uzerinden 6 yil gectigi icin yaklasik olarak su laflari ettigini hatirliyorum.)
- cocuklar spor cok onemli. Bu sabah bir arkadasinizi gordum. Yuruyordu sabah. Ve elma yiyordu. Ne kadar saglikli...
o an bana bakti ve devam etti: "boyle devam et" dedi. Aha dedim beni gormus. Ama nasil gururlandim anlatamam. Bu hoca bana 4 yil boyunca cok iyi davrandi, ben de ona yalakalik yapmak icin orda burda elma yerken buldum kendimi cogu kez.
Neyse bu olaydan sonra yurumek benim icin iki sey ifade etti:
Ilk olarak tasarruf. He tasarruf filan oluyor mu, tabi ki hayir. Ama ben tasarruf yapiyorum sanip kendimi iyi hissediyorum bu bir.
Ikincisi ve en onemlisi de, biraz hareket etmek adina yuruyorum. Bu ise yariyor mu, kesinlikle evet. Ayrica, yorucu bir is gunu ardindan yuruyerek zihnimi arindirdigimi hissediyorum ve dolmusa filan binip milletin gevezeligini dinlemektense sakince yuruyorum.
