bir dilin kutsal olarak addedilmesinin ne gibi sonuçlara yol açabileceğini göstermek için benim yaptığım bir deneydi diyebilirim. sonuçta arapçaysa arapça işte ama kuran değil incil. üstelik fazla irdelemeyip takılmayınca bizim ilahilerden pek de bir farkı yok.
arapça incili dinleyen yaşlılar aziz allah, hay allah, maşallah gibi kelimeler kullanıp adeta bir kuran tecviti dinliyormuşçasına dinlediler. en sonunda bu kurandan ayet değil, incilden pasajlar diyemedim tabi. dinledikleri baştan sona bir hristiyan ilahisiydi halbuki ama durumu çakmadılar.
işte içeriğine takılmayıp da arapçayı kutsal olarak addedmemizde geldiğimiz son nokta budur. içeriğine bakmaksızın yıllar yılı arapça ne varsa dinletildi, yıllar yılı nüfusun tamamına yakınının türkçeden başka dil bilmediği ülkede cüz indirmeler bile arapça yapıldı. geldiğimiz nokta budur. yerde bir ilacın arapça prospektüsünü görse yerden alıp öpüp baş köşeye yerleştiren bir nesil yetişti böylece.
eğer arapçaysa bunlar da arapça. işte o söz konusu ilahiler, pasajlar:
hey güzel mevlam, ne kadar da güzel okuyorlar şu ilahileri *
