gecenin bir vakti bağıra bağıra tüm apartmanı inleten insan.
kimse inanmasın demiyoruz, kimse okumasın da demiyoruz
işten gelmişim, iş yerinde ebemi ağlatmışlar o derece yorgunum. koltuğa oturmuşum bir yorgunluk sigarası yakayım diyorum ki bir anda beynimin içine nüfuz eden cart sesiyle bir mümin. hayır oku, oku imanının şartı, ama kendine oku be mübarek. yatıp uyuyayım diyorum, belki birazdan sesini alçaltır diyorum, yok.
hayır imansız birisiyim, anladığını düşünmesem de okuduğun için sevinebilecek de birisiyim, ama kendine oku arkadaş.
o saatte başka bir şey yapsa da rahatsız olacak kapasitedeyim.
o saatte imanının şartını bu şekilde yerine getirmen de rahatsız ediyor arkadaş. sen öyle okuyorsun diye imanla dolmuyorum, sen o şekilde okuyorsun diye daha çok sinirleniyorum.
not: hali hazırdaki sinirim de okuyan insana, okuduğu şeye değil.
