biz her gün bambaşka biri oluyoruz, geçmişi unutuyoruz. hangimiz yıllar önceki tanıdığına aynı samimiyette bulunuyor veya hangimiz yıllar önceki haline aşina. bir fotoğrafta veya bir yazıda yıllar önceki halimi hatırlamaya çalışıyorum ama tüm bunlar bana artık uzak geliyor. nasıl anlatsam, o günkü duygularımı yaşamaya çalışıyorum ama olmuyor ya da o gün karşımdaki insana olan samimiyetim çok uzaklarda kalıyor. peki o günleri yaşayan bizler değil miyiz? ne oldu da bu kadar yabancıyız yaşanılanlara?
yaşanılan onca çelişkiye rağmen hala insanlar birbirlerini tanımaya, anlamaya çalışıyor. ne yaman bir çelişki! yalnızlık, çağımızın bir sorunu değil. bizi biz yapan bir olgu. sanki bir hayatta bambaşka hayatlar yaşıyor gibiyiz. şu an hayati önemler taşıyan bir olayımız bile, ileri zamanlarda hatırlamaya çalışacağımız bir anı veya yine hatırlayamadığımız yara olarak kalacak. sadece bu bile bizi bir hiç yapmaya yeter.
