Yazarlarımızı günlerce düşünmeye sevk eden,neden oldu acaba diye kendini yedirtip bitiren eylemlerdir efenim. Örneğin:
Kulaklıkla müzik dinlerken nefesinizi farketmek.. Lan ne var bunda 24 saat nefes alıyoruz demeyin hemen. Biliyorsunuz ki nefes aldığınızı farkedince otomatikten manuel kontrole geçiyorsunuz. Şu anda olduğu gibi. E tabi derin nefes almaya başlıyoruz fakat problem şu ki yüksek sesle müzik dinlerken bu anı yaşarken nefesimizi duyamadığımız için almıyormuşuz gibi düşünüyor bilinçaltımız. O anda daha derin nefes almaya çalışırız duymak için. Daha derin ve daha derin. Sonunda da ortaya boğulma hissi çıkar efenim. O kulaklık çıkmadan da geçmez o boğulma.
Edit: Benden başka yaşayan var mı bilmem ama umarım vardır yoksa tıp litaratürüne(?) yeni bir psikolojik rahatsızlık kazandırdım.
