Babalar kız çocuklarının tek kahramanı ve ilk aşklarıymış...
Bu duygulara sahip olduğumda en son sekiz yaşlarımdaydım. Sokakta oyun oynarken babasını görünce koşarak sarılan küçük bir kız çocuğuydum... Sırf sen seviyorsun diye belime kadar uzanan dalgalı, simsiyah saçlarımı kestirmeyen bir kız çocuğu... Boncuk boncuk gözlerimle izlerdim seni tüm dikkatimle. Tıraş olmanı, yemek yemeni, oturmanı, kalkmanı... Büyüyünce senin gibi birisiyle evleneceğimi söylerdim her zaman. Sen ise benim gibi birisini bulursan biz istemeye gideriz derdin. Gülüşürdük... Şimdi bakıyorum da ne çok şey değişmiş baba.
eskiden dibinden ayrılmayan, beni sev diye gözlerinin içine bakan küçük kızın kendisine dokunmana bile izin veremez bir hale gelmiş. Ne değişti??? Aslında çok şey değişti, hiç bir şey değişmedi... Kafamın içi resimlerle dolu. Kemerle dövmek belki de en başındadır resimlerin kim bilir?? Sahi baba gözümün önünde, belinden erkeklik taslayarak o kemeri çıkartırken hiç bir duygu yok muydu içinde??? Sahi baba kemerle vururken niye kaldırmazdın o battaniyeyi, çok acıtmasın diye mi? Acıttı baba! Çok acıttı! En az ettiğin hareketler, anneme attığın tokat, telefonunda gördüğüm mesajlar kadar acıttı!
niye dağıtırdın o sofraları? Erkek kuvvetine karşı çıkamayacağımızı bildiğin için mi bu kadar yakardın canımızı? Dışarıdaki insanlara gücün yetmediği için mi kalkıp bize püskürttün biriken hıncını. Sofraları dağıttığın için orucumuzu açamadan korkup uyuyakaldığımız günlerin hesabını kim verecek sahi? Söyler misin baba bana neden kendi evimde korkudan sığınacak yerler aratma mecburiyetinde bıraktın?
sırf gözümün önünde defalarca seni götürdüler diye ben hala polislerden korkuyorum baba. Hapishanelerden ürküyorum... Sevilmekten ürküyorum, dokunulmaktan ürküyorum... Kahramanım değil miydi canımı bu kadar yakan? Söyler misin baba tanımadığım insanlar neler yapmaz ki bana?
kahramanım değil miydi zevk için eve uğramayıp bizi bir kuru ekmeğe muhtaç eden? Kahramanım değil miydi bizi insanlardan bir poşet kömür istemeye mecbur eden? Biliyor musun baba, keşke o kahramanım evde olsaydı da ben o şekilde gidip zaruri ihtiyaç peşine düşseydim. inan bu kadar zoruma gitmezdi. kahramanım değil miydi beni 6 yıl yalnız bırakıp başının çaresine bak diyen?
şimdi kahramanım duruldu. Ben senin babanım dedi. Aynı donuk bakışlarımla yüzüne baktım sadece. Ördüğüm duvarların arkasına sığındım. içimden tek bir cümle geçti baba biliyor musun? Hayatımın sonuna kadar sana karşı yöneltilen donuk bakışlarımdan başka bir şey göremeyeceksin ve sadece merhamet duygumu hissedebileceksin.
