Dış politika uygulamalarımızda aciz olduğumuzu gösteren durumdur.
Şaşırtıcı değildir.
Aynı hataları, iç politikamızda da yapıyoruz şimdi. Şehitlere sahip çıkarmış gibi görünüp, medya ile kitlelerin Kuzey Irak'a girişe olan olumsuz bakış açısını yumuşatıp, Allah Allah nidaları eşliğinde, gencecik askerlerimizi -ki arkadaşlarımız, çocuklarımız, kocalarımız, kardeşlerimiz ya da kuzenlerimiz olacaktır bu askerler- Kuzey Irak'a gönderelim mi diye tartışacağız ve maalesef uluslararası sermayenin kazanmasına karar verilirse, gireceğiz de... ama terörün önüne geçemeyeceğiz... çünkü çağımızın terör biçimi medyatik terördür. Kitlelerde korku yaratmak asıl hedeftir. Terörizmi kitlelere bu korku duygusu yerleştirir. bunun önünde devletler, siyasi kadrolarının oluşturacağı prestij ile durabilirler.
Fakültede prestijin, bilinçli siyasi politikalar oluşturarak zaman içinde kazanıldığını öğrendik. Bunun için siyasi arenada oynanan oyunun "küstüm , ver misketlerimi"den öte bir stratejiye sahip olduğunu görmek gerektiğini de.
Ermeni sorunu özellikle 1999'dan beri temcid pilavı gibi günlük rutine göre ısıtılmış ve gündeme taşınmış konulardan biridir ancak bu konu hakkında acilen lobileşmek gerekliliği idrak edilememiştir. Gündem, gemiciklerle, ananı da al gitlerle magazin haline getirilirken, sıfır eksiltmedeki başarılarla panayır yerine çevrilmiştir.
Oysa şimdi, eksiltilen sıfırlar, iç dinamiklere zarar vermeye başlamıştır... Ermeni yasa tasarısı geçti diye krize de girebiliriz her an ve "mecburen" Kuzey Irak yolu da açılmış olur.
Cem Karaca'nın dediği gibi "Bindik 1 alamete, gedeyoz gıyamete"
