11 yaşındaydım.
boynum ağrıyordu benım başka bir şey değil.
psikolojikmiş vmeğerse doktora gitmem gerekmiş.
hiç bir şeye ağlamayan ben,ben deli değilim gitmem diye ağlamıştım.
nerden bilebilirdim ki 10 yasında başlayan psikiyatr serüveninin ömrümün sonuna kadar devam edeceğini, kullanılan ilaçlardan sonra bile tedaviye cevap vermediğimi,doktorun yıllar sonra bunlar genetik bunlarla yasamaya alışmalısın diyeceğini ve ilaçlara bağlı olacağımı.
bizim evde olağanüstü bir ciddilik hakimdir ama hiç bir şey ciddiye alınmaz.
ben de yıllarca deli diye anıldım,anılıyorum ama adım 46dan öteye gidemedi.
ilaç bağımlılığım için yapılan tek şey heyet raporu yazdırmak oldu.
yıllar sonra amy winehouse'un şarkısı aklıma gelecekti;
onlar beni rehabilitasyona göndermek istedi ama ben hayır dedim.
ve babam da benim iyi olduğumu düşünüyordu.
evet düşünüyordu ama yıllar geçtikten sonra git diyen o oldu bana.
annem hiç bir zaman ciddiye almadı,nasılsa alışkındı o deliliklere.
ya da konduramıyordu evlatlarına kım bilir.
kim isterdi ki 2 tane deli evladı olsun basında.
oysa benım sadece boynum ağrıyordu.
bu halüsinasyonlar nerden çıktı ki?
