Filmlerdeki,romanlardaki uzun otobüs yolculuklarındaki karakterlere özendim hep. Şehirler arası otobüslerde öğrenecektim ben de unutmayı. Fonda duygusal bir müzik çalacak kafamı dayadığım camdan kaldırıp göz yaşlarımı silecek ve unutacaktım artık zamanaşımına uğramış kişiyi. Her şey tasarladığım gibiydi anneannem yalnız kalmasın diye onun yanına gitmiş 24 gün kalmış ve ankaraya, evime geri dönecektim. Otobüsün saat 11de olması ilk hatamdı sanırım, güneş tam tepedeyken acı mı çekilir ya da birisi mi unutulurmuş?
Neyse dedim ve 7 saatlik yolculuk için otobüse adımımı attım.
bir hafta öncesi:
-merhaba ben pazar gününe bilet almak istiyorum.
+ 1 mi 9 mu?
- 9 olsun, teşekkürler.
iç ses: ohaaa son iki bilet kalmış ve birini ben aldım off çok şanslıyım.
pazar günü:
evet adımımı attım ve 9 numaraya oturacakken etrafa göz attım otobüste 9 kişi bile yok. Yine geç kalkacak anlaşılan otobüs, işin yoksa bir de bunları bekle ki gelsinler diye söylenerek yerime oturdum. Yanımdaki teyze diş yapısını zihnime kazımak istercesine güldü bana, ben de yaramazlık yapmış çocuk gibi bakıp güldüm . Yalnızca 5 dakika onun yanında oturdum, ilçeden çıkana kadar ama 5 dakikada bir insan başka bir insanın hayatını nasıl karartabilirmiş bana bunu kanıtladı teyze. Önce adımı sordu, sonra neden burdasın, ben seni daha önce görmedim, merkezden misin köyün yok mu senin, ankarada nerde oturuyorsunuz... 55n 1k sorularını passaparoladaki adamdan daha hızlı sordu bana. Zayıfım diye de bir buçuk koltuğa oturmasın mı iyice sinirlendim. Benden tc kimlik numaram hariç aldığı bütün cevaplardan tatmin olamayan teyze kafasını cama çevirdi. -9 numara benimdi cam kenarı benim hakkımdı.- bunu fırsat bilip hemen bir arka koltuğa geçtim ama içim içimi yiyor ya muavin gelip bana bir şey derse neyse ya biletim var boş otobüs ne diyebilir diye kendi kendimi teselli etmeyi de ihmal etmedim. Teyze bu duruma bozuldu biraz sanırım ama benim ayarlarımı bozduğu o 5 dakika yüzünden iki saat deliksiz uyudum hem de cam kenarındaydım. Yaşasın yolculuk! Diyordum ki teyzenin sesiyle uyandım kendine yeni kurban olarak yan koltuktaki kır saçlı amcayı belirlemişti. Ah canım modern görünmeye çalışan orta yaşlı amca nasıl üzüldüm ona da. Onu bırak beni al onun çocuğu falan vardır yazık demeyi isterdim ama o gücü kendimde bulamadım.
kulaklığımı taktım, yolda sadece ağaçlar ve gökyüzü var. Yeşil ve mavinin tonlarına hüzünü de ekledim ve pilli bebekten haram geceleri açtım.
"Aklım başımda değil ki
Sebebini bilmiyorum
Bize nazar değdi inan
Adım gibi biliyorum
Yine bana haram geceler
Senin için ağlıyorum
Yar yine bana haram geceler
Senin için ağlıyorum"
o kadar güzel bir an ki tam görüntüleri hazırladı beynim film şeridi yapacak ve sessizce gözümden bir kaç damla yaş akacaktı ama olmadı.
" yanıyoruum yanıyorum ah yanıyorum yanıyorum
yar yine bana haram geceleeer"
bu sahne teyzenin cam ile koltuk arasından uzattığı elma ile bölündü. Teşekkürler deyip aldım elmayı ve şarkıya devam ettim. Sonra muavin gelip " kulaklık istiyon mu televizyon için yeğenim" dedi, teşekkürler bende var dedim. Etrafıma göz atıp şarkıyı tekrar başlattım.
aklım başımda değil ki
sebebinii bilmiyorum
ve otobüs durdu. Otobüste 8 kişiyiz toplam ama yine de çocuklu aile, geveze teyze, yaşlı amca kadrosu var. Bu nasıl kader allasen? Ben unutmak için duygusal bir ambiyans tasarlıyorum orda çocukların çişi geldi diye otobüs duruyor. Otobüs hareket ettikten sonra kulaklığı çıkartıp uyudum. Paralel evrende o bilet aldığım kıza 1 numara deseydim otobüsteki tek,genç,yakışıklı ve uzun boylu çocukla oturup mutlu olacakmışım.
olmuyormuş yani sözlük şehirler arası otobüslerde bir aydınlanma, hem kafanı vuruyorsun cama acıyor hep kandırmaca bunlar.
