kendimi kandırmaktan öteye gidememişim meğer,
yerine başkalarını koyabileceğimi düşünmüştüm...
özür dilerim...
sabahın ilk ışıkları ve heycandan uyuyamamamın sebebi tek...
kalbim duracak gibi...
karşımda görsem donar kalırdım ya da boynuna sarılıp ağlar...
gece gökyüzüne baktığımda onun gördüğü manzarayı görebilecek olmak bile beni bu denli mutlu ediyor...
eskiden dolunaya baktığımda onun da belki saatler sonra da olsa o manzarayı görebilme ihtimaliyle mutlu olurdum...
facebookta online olduğundaki yeşil ışık bile beni mutlu ederdi,
çok şükür derdim...
konuşmamıza gerek yoktu.
minik yeşil ışık yanmışa o biryerlerde ve iyiydi.
sayfalarca yazabilirim şu an, hiçbir edebi kaygı taşımadan, içimden taşanları sayfalarca yazabilirim...
