Cenazede helva yemektir. Üstüne de genç ve hüzünlü mahalle delikanlılarının telaşla dağıttığı çaylardan en demlisini seçerken göz ucuyla boşta helva kalmış mı diye etrafı süzmektir. Ordan çıkıp eve yürürken, "Ben ölünce helvam daha çok kavrulsun az kavrulunca şerbeti tam cekemiyor sevmiyorum" diye düşünürken "Ulan ben ölünce ben ölmüş olacağım zaten, helva yemek de nerden çıktı, hem belki şekerden öleceğim" demektir. Tam da o anda yağmurun başlamasıdır hayatın saçmalığı. Hızla eve koşarken bu gök gürültüsü "Sen de ne nane mollaymışsın, şeker misin de eriyeceksin!" der gibi gülüyor amk.
