kafiyesiz şiir olur, fakat ahenksiz şiir olmaz. bazı şiirler vardır ki kafiye çok azdır, fakat asonanslar ve aliterasyonlar yeterli sıklıktadır ve şiirin akışında hiçbir problemle karşılaşılmaz. zaten bir şiirde çok fazla kafiye olmamalıdır, bu okuyucuyu boğar ve okuyucunun anlamı bırakıp elindeki şiiri tekerleme okuyormuşçasına okumasına sebep olur.
nazım hikmet, attila ilhan, özdemir asaf, ümit yaşar oğuzcan, cemal süreya, turgut uyar bugün en çok okunanlar arasında olan bu şairlerin hepsi ama hepsi serbest nazım kullanmışlardır. tabii nazım'ın turgut uyar'ın ilk zamanlarını hariç tutmak gerek.
kısacası serbest şiir, şiir gibi şiirdir. tekerleme okur gibi okumanızı değil anlama odaklanmanızı sağlar; ve serbest şiirde yaratılan ahenk heceyle veya düzenli kafiyelerle yapay şekilde değil asonans, aliterasyon ve belirli bir düzene bağlı kalmayan kafiyelerle oluşturulduğundan şairin yeteneğini ayrı bir şekilde ortaya koyar. emin olun heceli şiir yazması en kolay şiirdir; çünkü okuyucu kafiyeye ve akışa yoğunlaşır, ne yazdığınıza bakmaz bile.
