filmi izlemeyi ertelemek, kayıtsız kalmak ve de hafife almak gibi ölümcül günahlardan birini işlemek üzereydim ki, dün gece kıl payı sıyrıldım günahkÂr olmaktan. beni sarsan nadir filmlerden olmakla birlikte, şiirin üç boyutlu halidir bence, müziğin görselliği damardan vurduğu, tiyatral anlatımın altın vuruş yaptığı bir kesik damardır türk sinemasında.. ağlatmak bir kriterse eğer, bu anlamda babam ve oğlum un önüne geçmiş, evet birçok değişik anlatımın bir arada kullanıldığı bir deneme tadında olsa da, sonu olmayan bir kompozisyon oluştursa da, nasıl bittiğini, sonra ne olacağını önemsetmeyecek kadar; kendisine, filmin anahtar deliğine çekiyor kendini, ordan gördüğünüzle yetiniyorsunuz, kapının açılıp açılmaması umrunuzda olmuyor pek. haluk bilginer tek başına oynamış gibi görünse de, yan karakterler tamamlayıcı unsur olmaktan çıkmamış bence. olumsuz eleştiriler; kurgusal anlamda yetersizlik gerekçesiyle sanırım, "insanların sadece gerçeklerle yetinebilmesini anlayabilmiş değilim"..
ve filmin kılcal damarlarından sızan şiiryuvarları;
"+beyninde çok büyük bi' ur var musa; kocaman.. kansersin.. beyin kanseri..en fazla iki ay...
-çok güzel gözleri var.. böyle kocaman kocaman... "
"bir gün bir şölene davet edilirsin, bi' bakarsın yemek listesinde senin de adın yazılı... "
"ne zaman biri sevgiden bahsetse, elim tabancama gidiyor... "
"n'olur ölme baba, ben şunları bırakıp geleyim, burda bekle; ölmek yok baba... "
telefon kulübesinde;
+...
-hı?
tabi seviyorum nihat; sen benim büyük oğlumsun"
"insanların sadece gerçeklerle yetinebilmesini anlayabilmiş değilim"
ayrıca; dünya tuhaf-iye.. telvin suresi.. ironiler..
ve de ailenden birini seç onu öldürmeyeceğiz dediklerinden sonra ilk önce haluk'un gözlerinin önünde öldürülmesiyle musa rami'nin kafasını duvara vurması; o çarpmanın şiddetini hissettirir direk.. etkileyici sahneler çoğaltılabilir...
