bugün bir telefon geldi, o evleniyormuş sözlük... başka birisi eşi olacak onun, onun soyadını alacak, onun gömleklerini ütüleyip, ona yemekler yapacak, kapıda arka arkaya onların adı yazacak, birbirlerinin ailelerine anne-baba diyecekler, çocukları olacak sonra, her sabah birlikte uyanacaklar... kıskanmıyorum hiç, hatta mutlu olsun çok mutlu hemde. ama şöyle düşünüyorum da benim artık o beraber geçirdiğimiz günlerde, anılarımızda bile hakkım yok, onlar bile benim değil. tuhafmış, insan zannediyor ki iki kişi ayrılınca bi süre ikisinin de hayatı berbat olur, sonra yavaş yavaş toparlar iki tarafta ve en sonunda bir tarafın belki biraz gecikmeli de olsa hayatları paralel olarak iyi gitmeye başlar, iyileşirler. ama biz de öyle olmadı bi türlü. ben düştüğüm yerde döndüm durdum, o ise evleniyor şimdi... neyse mutlu olsun ikisi de, allah yollarını açık etsin.
