bugün tv'de şehitlerin cenaze törenlerini izledim. her yerde acı her yerde öfke ve bir kabulleniş. şehitlerin çoğu gariban. ailelerini gördüm gariban. hele bir tane baba, şehit oğlunun mezarını kazmış, acılı yürek. ama ''ben ağlayıp da o vicdansız teröristleri sevindirmem'' diyor, gariban adam. zengin değil hiçbiri. ama oğulları var aslan.
ben ve ailem allaha şükür geçinebiliyoruz, istediğim her şeyi olmasa da bazı şeyleri alabiliyorum. o gariban insanların durumları iyi miydi? ya da oğullarını okutmaya belki de paraları yoktu. ama dediler mi ''ben bu devlet için ölmem arkadaş'' diye? ben diyecek miyim ''bu devlet için ölmem'' diye? demeyeceğim. o gariban insanlar şehit olurken, yürekler sızlarken kimin için öldüler? bu devlet için, senin arkanı kollamak için öldüler. lan ben şimdi nasıl olur da ölmem derim. orada oğlunun yolunu gözleyen anne nasıl ağlıyorsa şimdi, bir gün benim annem de ağlar. ben bu devlet için ölürüm arkadaş, yoksa o garibanın hakkı yerde kalır.
