o zamanlar lojmanda oturuyorduk. teyzemin oğlu var, küçücüktü o zamanlar, ailenin göz bebeğiydi, herkes onu çok severdi. çok uslu bi çocuktu, hiç şımarıklık yaptığına şahit olmadım. 3-4 yaşlarındaydı yanlış hatırlamıyosam.
akşamları lojman ahalisiyle birlikte oturup çekirdek çitlerdik.
yine öyle bi akşamdı. ikinci katta oturan kuzenimle aynı yaşlarda bi çocuğun akülü arabası vardı. akülü araba zenginlik göstergesiydi o zamanlar. teyzemlerin durumu da iyi değildi. eniştem işçiydi, o parayla geçinirlerdi.
kuzenim içli içli akülü arabaya bakıyodu. binmek istiyorum da demez güzel yüreklim benim. bakıyodu öyle sadece. eniştem de "hadi gel oğlum izin alalım da binelim biraz" dedi durumu anlayıp. neyse çocuğun babasından izin alındı. kuzenim arabaya oturur oturmaz, arabanın sahibi çirkef velet bir ağlamaya başladı ki anlatamam. geldi ittirdi çocuğu, in arabamdan diye cıyak cıyak ağlıyo. kuzenim oturur oturmaz kalktı, hiçbi şey demeden uslu uslu sarıldı eniştemin boynuna, eniştem de bi şey demedi aldı kucağına. çocuğun anası da tek kelime etmedi ya içimde uktedir.
bilmiyorum böyle anlatınca pek acıklı olmadı ama aradan 15 yıl geçmesine rağmen o bakışı, eniştemin de oğlunu sessiz sessiz kucağına alışı ne zaman aklıma gelse gözlerim dolar. hep akülü araba almak istedim ona, tabi o zamanlar ben de küçük sayılırdım, nasip olmadı. şimdi de büyüdü gitti.
çok param olursa inşallah sana gerçeğini alıcam o arabanın. kuzum benim...
