bugün çalıştığım okulda yapılan törenle anmaya çalıştık o genç ölen şehitlerimizi. töreni sunan meslektaşım(erkek) gözyaşlarına dur diyemedi ve tören sonunda içeri adeta kaçtı. bayanların gözü yaşlıydı, neyse ki bize ağlamak ayıp değil(!)
derslere girdik. konuyla ilgili konuşmaya başladım. bir öğrenci: "öğretmenim x hoca ağladı." dedi. bunun doğal olduğunu, hepimizin bu terörün bir an evvel bitmesini istediğimizi, onların da bir gün askere gideceğini, ağlayan erkek öğretmenin de bir oğul sahibi olduğunu, bizlerin de geleceğimiz ve doğmamış çocuklarımız için endişeli olduğumuzu söyledim.
çocuklardan biri : "x hoca'nın oğlu askerde mi?" dedi. diğeri: "x hoca'nın oğlu küçük mü?" diye sordu. dayanamadım ve patladım: "yeter, siz işin magazinindesiniz." diye. biri gülmeye başladı ve ben de beklenen soruyu sordum: "komik olan nedir?" "magazin" demişim, komikmiş.
çok üzüldüm, "böyle mi olduk artık" dedim, "bunun için mi öldü o gencecik çocuklar?"
sonra aklıma : "öğretmenim, şehitler için bir program hazırlayalım mı?" diyerek bizi utandıran diğer öğrenciler geldi.*
