insana hüzün veren film. bir zamanlar anadolu'da filminde muhtarın olduğu bir sahne vardı. o 8-10 dakikalık kısmı izleyince insan ne kadar doğal oynamışlar tepkisi veriyordu. günlük yaşantıyı sinemaya aktarmış gibi. bu filmde de başından sonuna kadar o karakterde gidiyor. sıradan diyaloglar, tavırlar vs. bir filmin küçük bölümünde iyi gidiyor da tamamında biraz sıkıyor sanki. demek ki doğal oyunculukla doğalı aktarmak başka bir şeymiş.
