iki gün önce iftar vaktine yakın ablamın kardeşinin ölüm haberini aldık. Gencecik, küçücük bir erkek çocuğu... Direk erkek kardeşime döndü bakışlarım. Benim için 40 yaşına gelse bile asla büyümeyecek olan canımın canı kardeşime... Aşağı yukarı aynı yaşlardaydı. Ateş düştüğü yeri yakarmış, doğrudur. Zira ben bir anlık düşünceyle bile baş edemeyip yakıştıramadım o ailenin yaşadığı acıyı kendi aileme. Bu ne acıdır ya rabb' im... Ertesi gün nedenini öğrendik. Hap içildiği için geçirilen kalp krizi... Bonzai veya her neyse. Belki bir özentiydi belki bir kaçıştı. Yahu o çocuğun o yaşta haplara sığınabilecek kadar ne derdi olabilirdi??? Neyi atlıyoruz, nerede yanlış yapıyoruz da böyle hazin sonları bilmem kaçıncı defa duyuyoruz? Kim bilir daha kaç gencimiz bu durumda ve aynı sona mahkum... Bizim konuşurken bile yüzlerine bakmaya kıyamadığımız kardeşlerimize, ülkenin geleceği olan gençlerimize neler yapıyor böyle! Çok acı, çok hazin... Ve yazık ki, tüm anlatılıp konuşulanlar yetersiz, kelimeler kifayetsiz...
