şimdiye kadar 30'dan fazla uçuş yapmama rağmen bir türlü üzerimden atamadığım korku.
kalkış öncesi kemeri takmamla birlikte uçaktan inemeyeceğimi, artık kaçışın olmadığını kabullenmek en zoru. önce derinden bir karın ağrısı, kasılma.
ardından son kontroller ve pist başına gelme. burada "artık uçsak da ne olacaksa olsa, bu işkence bitse." duaları.
motora tam gaz verilmesi ve kalkıştaki o "g kuvveti"ni iliklerine kadar hissetmek. pencereden artık evlerin kaybolması.
türlü manevralarla rotaya oturmayı beklerken, tüm günahların (ettiğin küfürler dahil) film şeridi gibi geçmesi.
rotaya oturduktan sonra kabin ekibini gözlemlemek. en ufacık bir hareketten senaryo yazmak. motor sesinin ara ara kesilmesiyle yusuflamak. küçücük türbülanslarda sucuk gibi terlemek.
"iniş için alçalmaya başlıyoruz." anonsuyla en tehlikeli anın iniş olduğunu farketmek, fakat bitecek diye de sevinmek. arada kalmak. bitsin artık bu işkence diye dualar etmek.
en son patır patır sallanırken tekerlerin piste değmesi, hafiflemek, hafiflemek, şükretmek.
işte böyledir uçak korkusu. mantıkla açıklanacak bir tarafı da yok. tüm diğer korkularda olduğu gibi. üstelik bunu yaşayan bünye uçaklara hayran olan, uçakların dünyanın en güvenli ulaşım aracı olduğunu bilen ve herkesi uçakla seyahat etmeye özendiren kişidir.
