Askerin dostudur onlar geldiğinde. Çay ikram ederler. Asker kendilerine dağıtılan gofretleri çıkarır ceplerinden, çocuklar sıraya geçer. Kendi tatlılarını paylaşırlar çocuklarla.
Sorar asker:
- Var mı bir derdiniz muhtar? Gördünüz mü bir şeyler?
- Yok komutanım. Allah razı olsun pek uğramıyorlar buralara artık.
- Çalınmıyor değil mi erzaklarınız falan?
- Allah'a şükür komutan, hiç olmuyor öyle şeyler.
- Pekala biz kalkalım muhtar, bir derdin olursa bana ulaşırsın.
- Sağolun komutanım.
Kalkar komutan, askerler peşinden. Arkalarında çocuklar el sallıyor. Muhtar uğurlar onları.
Gece dağda kalacaktır asker, yerleşirler güvenli gördükleri bir noktaya. Soğuk, buz gibi. Ateş yakamazlar.
Pusu yerler. Hep ilk ateşte ölür askerler.
Bazen saatlerce sürer çatışma, hava koşullarından yardım gelemez. ilk ateşte ölen arkadaşlarının ölü bedenlerinin yanında çatışırlar sabaha kadar. Ağlayarak, küfrederek.
Sabah olduğunda kaçmıştır terörist. Vurduklarını geri götürmez onlar. Öylece bırakırlar.
Komutanın aklında sorular.. "buraya geldiğimizi köy halkından başka kimse görmedi, bizi nasıl yakaladılar?
Muhtar mı söyledi? Köy halkının içinde adamları mı var? Biz gittikten sonra biri onlara haber vermiş olabilir mi?"
Cevabı pek uzakta değildir. Getirilenler arasında, onları uğurlayan Muhtar, kafasına tek kurşun, yatmaktadır.
Kimileri yüzüne güler Türk'ün, arkasından vurur. Yıllar oldu, aynı senaryo.
Hep bir mağdur edebiyatı, hep hainlik.
Alıştık bunlara.
