aslinda a$inayiz biz bu halki uyutalim, aman ses etmeyelimcilere. $u siralar televizyonlar $en $akrak eglence programlarini kesmiyorlar ya, hani $u reyting kaygisi var ya, yine bu kaygi yarin ak$am haberlerde 10 dakika falan aglayan o $ehit analarini gostermelerine sebep olmayacaksa cumle alem gelsin beni siksin.
bu yapilan saldiri ne kadar hain ve e$refsizce ise $u an bunu zerre umursamayan televizyonlarin yaptigi ayni derece igrenc, ayni derecede hainlik.
$u an $irnak'ta asker tanidigi oglu, kardesi, babasi, amcasi, yegeni olan kac ki$i televizyon ba$inda her hangi bir haber, bir altyazi, herhangi bir i$aret bekliyor kimin umurunda? kesebilir misin sen ibo $ov'u yarida, kiyabilir misin o reklam paralarina, agzindan salyalar akarak o programi izleyenlerin kanali degi$tirmesi riskine girer misin? dogru ya. ya postar alaturka'ya kacarsa izleyici.
benim dayim $irnak'ta mayin arayan bir timde idi, teror orgutunun eskiden guclu oldugu zamanlarda. hergun onlarca $ehit veriliyordu. tabi biz televizyonlarda bunu duyamiyorduk, bildirilmiyordu ajanslara. i$te dayimin icinde oldugu mayin timinde bir subay mayina basti. dayim o esnada mayina uzak olan ve o timden sag kurtulanlar birisi benim. kulaklari hala duyamiyor saglam. ama allah'a $ukur dayım ya$iyor. belki o zamanlar cok da buyuk olmadigim icin dayim sehit olsa bile algilayamayacak, cok da uzulmeyecektim. ama anneannem ve annemim her gun gozlerimin onunde olu$unu unutabilecek miydim? sanmiyorum. o dayimin $irnak'da gecirdigi 3 ay falan boyunca her gun o hic durmayan gozya$lari pek unutulacak cinsten degildi. dayim ise coktan hayatindan vazgecmi$ti o zamanlar. mektuplarinda, telefon goru$melerinde tek soyledigi "hani donemezsem cok da uzulmeyin", "donebilme ihtimalim cok du$uk" oluyordu. hazirlamaya cali$iyordu ailesini. cunku her gece maruz kaldiklari karakol baskinlari, bugun gordugu, ertesi gun $ehit oldugunu ogrendigi arkada$lari cokcaydi.
i$te o patlamadan sonra bir doktor dayima dedi ki; "seni gondereyim burdan, evine git, ailene don". dayim dondu. dayima bir el dokundu ve bize geri dondurdu onu. belki dayimin kulaklari eskisi kadar saglam duymayacakti ama en azindan artik kendine dogultulmu$ silah seslerini de duymayacakti dayim. geldi. dedim ya kucuktum, cok da etkilemiyordu o zamanlar beni, algilayamiyordum. dayimi buyurken tanidim. ve dayimi cok sevdim ben. o mayinlar o gun dayimi da alsaydi ya$ayamayacagim o kadar guzel $eyler ya$atti ki dayim.
orda 13 ki$i oldu. onuc ya$am son buldu. hadi bunu onemsemiyorsunuz da peki onlari sevenler. siz kaybin farkinda misiniz?
neden televizyonlar var. neden ajanslar var. neden haberler var? siz $u anda o dayisindan haber bekleyenleri haberdar edemeyecek, bir nebze acilarini hafifletmeyecek, o olumleri milyonlarin onunde yuceltmeyecekseniz ne i$e yarayacaksiniz afedersiniz. yarin haberlerde nerde ucuza bayram haberi yapabiliriz ve ne kadar yaki$ikli bir cumhurba$kanimiz var haberinin arasina mi koyacaksiniz $ehitlerin haberini. oyle mi yucelteceksiniz?
bir teror orgutunu niye boyle bir $ey yaptilar ki diye yargilamaktansa sizin bu igrencliginizi bir nebze yuzunuze vurmaktan ba$ka hicbir istegim yok $u an.
hicbiri okumayacak , okuyamayacak ama ben o olen askerlerin hepsini dayim kadar seviyorum. benim daha cok dayim var. ve onlar sizi o daglara, o geldiginiz batakliklara, cehennemin dibine gondermek icin bekliyor. hepiniz hayvanlar gibi ya$adiginiz o daglarda, ayni hayvanlara yaki$ir biçimde gebereceksiniz. cok dayim var, cook.
