hayallerine,
arzularına,
düşlerine,
heveslerine,
inandığı güzel şeylere,
umutlarına,
geçmişine,
geleceğine,
şimdiki haline,
hiç olmadığı ama olmak istediği kişiye,
kahkahalarına,
içtenliğine,
gücüne,
dik duruşuna,
özgüvenine,
kendisi olabilme haline,
özgürlüğüne
ve
yüreğine
yazık eder.
adam adam gibiyse tomurcuklanır kadın,
çiçek açar,
renklenir.
ama adam gibi adamlar masallarda gizlidir.
ben ki bir -sözde- adama gerçekten aşık olmuş bir kadındım. kıymetsizdi, itilip kakılandı benim aşkım.
bir savaştı yaşadığım ve o savaştan mağlup ayrıldım.
geride kalan sadece enkazım.
birkaç gece önce, birkaç kadın bir araya gelip sohbet edelim, dertleşelim dedik.
masadaki hiçbir kadın hiçbir adamı benim kadar sevmemişti.
akıl verdiler bana, kör gözlerimi açmaya çalıştılar akıllarınca.
"gencim, güzelim. gerekirse kırk erkeği eskitirim." dedi biri.
"en ufak hatasında siler atarım." dedi diğeri.
"evlenmek mi? kimseyi o kadar sevmem ki!" dedi bir başkası.
"akıllı ol kızım, bırak senin peşinden koşsunlar." dedi daha bir başkası.
böyle böyle bir yığın öğütle kalktım masadan.
masanın en salağı,
masanın en acizi,
masanın en kaybedeni,
masanın en acınılası,
masanın en değer görmemişi,
masanın en özgüvensizi,
masanın en yazık denilesi kadını bendim.
çünkü ben bir adamı gerçekten sevmiştim.
şimdi bir enkazdan ibarettim.
ne masallar gerçek olacaktı, ne de değer görecekti benim gerçek sevgim.
adamın birini sevdim.
ve ona "en ufak hatanda tekmeyi basar, başkasını bulurum!" mesajı veremediğim için ne depremlerden geçtim.
masadaki tüm kadınlar bacak bacak üstüne atmış, saçlarını savura savura ahkam kesiyordu. bense sık sık uzaklara dalıyordum.
bir adamı çok sevmenin bedelini artık susarak ödüyorum.
